قابوس‌نامه" به سال 475 هجری قمری به وسیله‌ی "امیر عنصرالمعالی کیکاووس بن اسکندر بن قابوس بن وشمگیر" ـ از امیران آل زیار ـ نگاشته شده است. این کتاب در حقیقت نصیحت‌نامه‌ی اوست به فرزندش گیلانشا، که در چهل و چهار باب تنظیم گردیده و دربردارنده‌ی حکایاتی اخلاقی و تربیتی است. کتاب حاضر حاوی حکایات منتخب قابوس‌نامه است که برخی از عناوین آن بدین‌قرار است: دژ روبین؛ اصل جوانمردی؛ ده ویران؛ خنده‌ی دیوانه؛ سرانجام بدآموزی؛ علت دلتنگی؛ مهمان خداوند؛ تعبیر خواب؛ مهمان هرشب؛ و مرد درزی. برای مثال "خنده‌ی دیوانه"، روایت دیوانه‌ای است که با مشاهده‌ی محمد بن زکریای رازی به او می‌خندد. محمد بن زکریای رازی پس از مشاهده‌ی خنده‌ی دیوانه به خانه آمده و جوشانده‌ی افتیمون می‌خورد. شاگردانش علت این کار وی را پرسیده و او در جواب می‌گوید: خوردن جوشانده‌ی افتیمون به علت خنده‌ی دیوانه است، زیرا او اگر جزئی از دیوانگی خود را در من مشاهده نمی‌کرد نمی‌خندید و در حدیث است که هر پرنده‌ای با همانند خویش پرواز می‌کند.
